Skip to content

Horaz, Oden, Buch I, 19

30.07.2015

Mater saeva Cupidinum
Thebanaeque iubet me Semelae puer
et lasciva Licentia
finitis animum reddere amoribus.

Urit me Glycerae nitor
splendentis Pario marmore purius;
urit grata proteruitas
et voltus nimium lubricus aspici.

In me tota ruens Venus
Cyprum deseruit, nec patitur Scythas
aut versis animosum equis
Parthum dicere nec quae nihil attinent.

Hic vivum mihi caespitem, hic
verbenas, pueri, ponite turaque
bimi cum patera meri:
mactata veniet lenior hostia.

 

Rabenmutter der Liebesgier
und Semeles Gespross, Bacchus, verleiten mich,
ja auch Gedanken an Unzucht,
längst begrabene Lust wach mir zu kitzeln hier.

Es brennt mich ihre Haut von Schnee,
mehr als parischer Stein Glykera marmorweiß.
Heiß macht mich ihre fesche Art.
Mich macht schwindeln ihr Blick, feucht wie der tiefe Mond.

Sich zu stürzen auf mich, Venus
ließ ihr Cyprus im Stich. Nicht darf ich Skythen be-
singen, nicht der vom Pferd trifft,
den Parther. Nichts, überhaupt nichts, wenn es nicht sie betrifft.

Hier des Rasens Altar und hier
nehmt das Myrtengezweig, Sklaven. Besorgt Weihrauch
auch, zweijährigen Wein für das
Opfer. Ein wenig berauscht, gütiger wird sie sein.

Comments are closed.

Top